Okula gitmeyi reddetme olarak tanımlayabileceğimiz okul fobisinin altında genel olarak ayrılık kaygısı yatar. Belirtileri,
- Anneden (temel bakım veren kişiden) ayrılmak istememe,
- Yalnız kalmak, yalnız uyumak istememe,
- Uyku problemleri,
- Anneye yapışıklık,
- Okula gitme gerçeğiyle karşı karşıya kaldığında, ağlamaklı olma, öfke nöbetleri, hırçınlık, huzursuzluk ve sıkıntı hali, utangaçlık, terleme, kasların gerilmesi, sözlü mazeretler, karşı çıkma ve direnmeler, beti benzi atma,
- Sosyal becerilerde eksiklik, akranlarıyla iletişim güçlükleri,
- Fiziksel birtakım semptomlar; karın ağrısı, mide bulantısı (bazen kusma), baş ağrısı, soluk almada düzensizlik, titreme
Olarak sıralanabilir.
Bazı durumlarda; örneğin, çocuk okula hazırlanmadıysa (hazırlıktan kastedilen; okul seçimini beraber yapmak, öğretmeniyle önceden tanışmak vs), aile çocuğu nelerle karşılaşacağı konusunda yeterince bilgilendirmediyse, yeni bir şeye başlamanın ve alışmanın zaman alabileceği düşünülerek çocuğa zaman tanınabilir. Bu gibi durumlarda anne baba anlayışlı ve sevecen aynı zamanda tutarlı ve kararlı olmalı, çocuğun kaygılarını küçümsememeli, onu anladığını hissettirmelidir. Çocuk ortamdan uzaklaştırılmamalı, anne kademeli olarak sınıf dışına sonrasında okul dışına çıkmayı hedeflemelidir.
Israrla geçmeyen durumlarda altta yatan bir ayrılık kaygısı düşünülebilir. Böyle durumlarda aileyle görüşüldüğünde genelde; anneye yapışıklık, beraber uyuma, kaybolma ve unutulacağına dair korkular gibi belirtilerden en az bir ya da daha fazlasının eşlik ettiği görülmektedir.
Bu çocuklar, altta yatan ayrılık kaygısı sorunsalının çözülebilmesi adına bireysel oyun terapisi almalı, aile yönlendirilmeli ve terapistin önerileri uygulanmalıdır.
